Απόψε σε χρειάζομαι.
Τώρα που τα ξεπαγιασμένα δάχτυλα αυτού του ανθρώπου μας δείχνουν το δρόμο.
Τώρα που οι φωνές της μάνας από τη Δαμασκό είναι το κλάμα στο μαξιλάρι μας.
Απόψε σε χρειάζομαι.
Να ντύσεις καλά τα νιάτα μας να μην φοβούνται να βγουν στην Παγωνιά.
Απόψε σε χρειάζομαι.
Να πούμε το όχι με ένα στόμα
όπως αν θα ζητούσαν ν' αρπάζουν το παιδί απ' την αγκαλιά σου.
Απόψε σε χρειάζομαι
γιατί οι βάρβαροι ήρθαν και ξανάρθαν
και δεν τους θέλω πια.
Θέλω να κάτσεις πλάι μου.
Να πάρεις τη δύναμή μου. Να πάρεις
τη δύναμή σου.
Να ακούσουν οι λαοί του κόσμου που λευτερωθήκαμε.
Τ' αμπέλια μας βγάζουν κρασί. Οι λεμονιές
ανθίζουν.
Οι ελιές μας στεφανώνουν ήρωες.
Απόψε σε χρειάζομαι
γιατί δεν θέλω να είμαι άλλο μόνος.
Αν μείνουμε δίπλα ο ένας στον άλλον
Δεν θα μας τρομάζει το χτύπημα στην πόρτα. Δεν θα χαμηλώσουμε
το βλέμμα στο πέρασμά τους.
Δεν θα παρελάσουν στη Λεωφόρο.
Σε τούτο το δρόμο τη γαλανόλευκη
την κρατούν παιδιά.
Παιδιά απ' το Μαραθώνα τις Θερμοπύλες
το Μεσολόγγι τη Γραβιά το Δίστομο.
Παιδιά της Ελλάδας που τα ξεπαγιασμένα τους δάχτυλα
μου δείχνουν το δρόμο.
του ποιητή Μανώλη Στεργιόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου