10. ΠΑΡ-ΑΛΟΓΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ….

1.   ΕΛΙΖΑ
  Η Ελίζα κοίταξε από το ανοιχτό παράθυρο τον Άρη τον καινούριο της φίλο…
Όμορφος και δυνατός, όπως της είχε υποσχεθεί ο πατέρας της… και συντροφιά της για τα καλοκαιρινά της απογεύματα στην εξοχή… καθισμένη στην πολυθρόνα της τους έστειλε δυο φιλιά, και άρχισε να χτενίζει τα σγουρά της μαλλιά… σε λίγο θα ερχόταν ο Νικολάι, και θα την κορόιδευε πάλι ότι μοιάζει μ΄ένα μικρό αχτένιστο προβατάκι…

 Η πόρτα χτύπησε και ο Τσέχος μπήκε φουριόζος όπως πάντα… τι όμορφος που ήταν με τα μακριά του ξανθά μαλλιά… ναι αλλά όχι γι αυτήν… κανείς δεν ήταν γι αυτήν…
Καλημέρα πριγκηπέσα μου !!! είσαι έτοιμη για σήμερα;
Καλημέρα Νικολάι… έλα να μου δώσεις ένα φιλί…
Την φίλησε στα μαλλιά όπως πάντα, τη βοήθησε να φορέσει τους νάρθηκες στα πόδια και άλλαξε τους επιδέσμους της… την πήρε στην αγκαλιά του τρυφερά σαν μωρό και την κατέβασε στην αυλή… ο πατέρας της έτρεξε κοντά της…
 Χρόνια πολλά Ελίζα μου… του χρόνου θα αγοράσουμε τις πιο ακριβές πουέντ..
Η Ελίζα γύρισε το κεφάλι για να μη δουν τα δάκρυά της… εδώ και τρία χρόνια στα γενέθλιά της η ίδια ευχή..μα δεν μπορούσε να στεναχωρεί τον πατέρα της..όχι αυτόν…ήταν οι δυο τους πια… ζούσαν ο ένας για τον άλλον..
 Ο Άρης κατάλαβε  το φόβο της, την αδυναμία της …και γύρισε προς το μέρος της…τι ζεστο χνώτο που είχε… και τι όμορφη μαύρη χαίτη…
Ο Νικολάι ανέβηκε μαζί της και την σταθεροποίησε με τους ειδικούς ιμάντες
 Ο Άρης κατέβασε το όμορφο κεφάλι του και άρχισε σιγανό βηματισμό..ένιωθε τη δύναμη από τους μυώνες του να μπαίνει μέσα στα νεκρά της πόδια..το αίμα της να κυκλοφορεί…
Ο Νικολάι την κρατούσε πάνω του τόσο τρυφερά… τόση χαρά, τόση απέραντη χαρά…δεν το περίμενε… ζαλίστηκε …έχασε την ισορροπία της… οι ιμάντες δεν ήταν καλά στερεωμένοι..και έπεσε στο χώμα..
 Ο πόνος ερχότανε με κύματα, ανελέητος χτυπούσε την σπονδυλική της στήλη...άκουγε το όνομά της αλλά δεν μπορούσε ν ΄απαντήσει..
Άκουγε συνέχεια ένα κλάμα απελπισμένο….αχ πατέρα μου..και μετά το κενό…ζούσε μα δε το ήθελε..οχι πια…πόσες μέρες ..πόσες νύχτες…ο θάνατος ήταν λύτρωση, μα δεν ερχόταν…
Ο πατέρας της υπέγραψε να την βγάλουν από την καταστολή…για ν αντέξει…να προσπαθήσει…
 Ο πόνος αυτή τη φορά ήταν πιο άγριος από ποτέ…η φωνή της έβγαινε με τρομαχτικους ήχους…ο πατέρας της έκλαιγε με λυγμούς…δεν άντεχε…το φως λιγόστευε…έφευγε…
….Ένα δυνατό χέρι την αγκάλιασε…φώναξε τ΄όνομά της…άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε…
…..παράξενος μελαγχροινός άντρας, με σκούρα μάτια…
….είμαι δίπλα σου, της είπε, μη φοβάσαι…
Τη φίλησε στο μάγουλο και τα μακριά του μαύρα μαλλιά χάιδεψαν το λαιμό της..τι αγάπη, τι δύναμη….δεν ήθελε να πεθάνει πια..
Ήθελε να μπορεί να αγκαλιάζει αυτόν τον άντρα…
 Οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι από την ανάρρωση της…τις επόμενες μέρες, μπορούσε πια να μιλήσει …ο Νικολάι δεν ήρθε ποτέ να τη δει…
Σε λίγες μέρες θα φεύγανε για την Αγγλία για το εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης..θα μπορούσε να περπατήσει, της είπαν… ίσως και να χορέψει ξανά…. Τη μέρα που φύγανε…ήταν γιορτή..ο πατέρας της γέμισε το θάλαμο με λουλούδια…ο γλυκός της ..πόσο χαιρόταν…και πόσο ντρεπόταν η ίδια που ήθελε να πεθάνει πριν λίγο καιρό…
Ελίζα μου, ξέχασα να σου πω, το βράδυ που σε βγάλαν από την καταστολή, έγινε κάτι πολύ παράξενο…ο Άρης εξαφανίστηκε…ψάξαμε παντού..άδικα όμως…κανείς δεν ήξερε τίποτα…κρίμα ….τέτοιο όμορφο άλογο…

…Εκείνη όμως..ήξερε…


 Red