Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ "ΕΚΡΑΞΕ" ΤΟΥΣ G20!

Ενώ οι G20 συνεδριάζανε στο Μεξικό, ακριβώς απ' έξω γινόταν μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις παγκοσμίως με μηδενική τηλεοπτική και δημοσιογραφική κάλυψη!

Οι κυβερνήσεις έκαναν αίτημα στην google η όποια είναι ιδιοκτήτρια του Youtube και έτσι όλα τα βίντεο κατεβαίνουνε από το yοutube αμέσως μόλις ανέβουν.... 

Τα κανάλια ασφαλώς έχουν συμφωνήσει να μην καλύψουν αυτή την διαδήλωση....

HORSE-LAKE-PARTY

O ΙΠΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ

ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΠΑΡΤΙ

ΣΤΗΝ ΠΛΑΖ ΛΑΜΠΕΡΟΥ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑ ΓΕΜΑΤΟ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

(29/6 - 30/6 & 1/7)
ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ,

ΔΕΣΙΜΟ ΑΛΟΓΩΝ,ΑΦΘΟΝΟ ΝΕΡΟ,ΑΦΘΟΝΟ ΦΑΓΗΤΟ,

ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ

ΚΑΙ ΞΕΝΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΠΠΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΗΜΟΥΝ...
H ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ 

 6974191222 ΦΑΤΟΛΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
6978972140 ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΗΜΑΣ

Πόσα χρόνια χρειάζονται???

Σαββατοκύριακο στη Συρο

Στην όμορφη Σύρο για την ανάπτυξη του τουρισμού το τμήμα Ασφάλειας της Ερμούπολης
στα πλαίσια των "υπηρεσιών" που προσφέρει στους πολίτες
κάνει προσαγωγές στους επισκέπτες που βγαίνουν απ το καράβι,
τους οδηγεί στο τμήμα,
τους βγάζουν τα παπούτσια,
ψάχνουν τις βαλίτσες,
ρωτάνε τι ήρθες να κάνεις στο νησί??????
και ότι άλλο χρειάζεται για να μην ξαναπατήσουν επισκέπτες στο νησί.!!!!!!!

Είναι εντελώς στη κοσμάρα τους, την ώρα που τα μαγαζιά του νησιού κλείνουν το ένα μετά το άλλο!!!



 Τα σέβη μου στον κ. Διοικητή και
ένα μεγάλο μπράβο για τη συνδρομή του
στην άνω από 70% πτώση των αφίξεων στον τουρισμό!

10. ΠΑΡ-ΑΛΟΓΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ….

3. ΣΤΕΦΑΝ

Στους καταπράσινους λόφους έβρεχε από το πρωί, οι λιγοστοί κτηνοτρόφοι είχαν ανάψει φωτιά στην καλύβα και κοίταζαν το χόρτο να μεγαλώνει, τα σκυλιά χουζούρευαν δίπλα στ’ αφεντικά τους  και καστανόμαυρα άλογα τίναζαν την βροχή από τη χαίτη τους.

Ο Στεφαν τους πλησίασε, και τους χαιρέτησε μ΄ένα νεύμα, ανασηκώθηκαν και τον κάλεσαν να καθίσει μαζί τους,  τον κέρασαν τσιγάρο και φρέσκο καφέ.  Αμίλητος, κάθισε κοντά τους με το κεφάλι κατεβασμένο δεν μπορούσε τα χνώτα του κόσμου… ούτε των παλιών του φίλων πια, ήπιε τον καφέ του, τους χαιρέτησε και έφυγε μες τη βροχή.

Oι  άντρες τον κοίταζαν που έφευγε σιωπηλοί πριν το θάνατο της γυναίκας του ήταν ο πρώτος στην παρέα ο καλύτερος φίλος από το βράδυ εκείνο δεν μίλησε σε κανέναν μόνο στο άλογο του μιλάει τον σέβονταν και τον φοβόταν κιόλα, κανείς δεν ρώτησε τίποτα και η αστυνομία είπε ότι ήταν ατύχημα.

Πριν μερικά χρόνια ….είχε φέρει την όμορφη γυναίκα του εδώ στο κτήμα το γλέντι είχε κρατήσει μέρες και μέρες, όλοι είχαν χαρεί γι’ αυτόν τον μοναχικό άντρα

Ο Στέφαν σηκωνόταν πριν φέξει, στ ακροδάχτυλα να μην ξυπνήσει την νεράιδα του όπως την έλεγε και έφευγε για το κτήμα, με τη σκληρή του δουλειά είχε γίνει αγνώριστο, το κοπάδι του πλήθαινε, και τα άλογα του ήταν ονομαστά σε όλη την περιοχή.

Δεν τον ένοιαζε η κούραση, μόνο να μη λείψει τίποτα στη γυναίκα του, ήταν από την πόλη και δεν είχε συνηθίσει τη σκληρή ζωή της επαρχίας…. δεν την άφηνε να κάνει τίποτα…… …γυναίκες ερχόταν από το χωριό για τις δουλειές του σπιτιού….. το μόνο που ήθελε ήταν να τον αγαπάει …. τίποτα άλλο….

Στη γιορτή της της χάρισε το πιο όμορφο άλογο, μια λευκή πανέμορφη φοράδα, έδωσε μια περιουσία γι αυτήν, αλλά δεν τον ένοιαζε, για τη γυναίκα του μόνο το καλύτερο.

Το βράδυ είχαν γιορτή και ήρθαν όλοι να ευχηθούν και να θαυμάσουν τη Νεφέλη, μόνο η γυναίκα του δεν έδωσε σημασία, θα προτιμούσε κάποιο ακριβό στολίδι ή φόρεμα όχι ένα άλογο, δεν είχε σκοπό να ζήσει όλη τη ζωή της στην επαρχία.

Την άλλη μέρα ο Στεφαν προσέλαβε έναν εκπαιδευτή, για τη γυναίκα του. Αυτός με τόση δουλειά που  είχε δεν μπορούσε να ασχοληθεί, τη φίλησε τρυφερά όπως πάντα  και έφυγε για το κτήμα του.

Ο νεαρός ήταν ένας τυχοδιώκτης περιπλανώμενος, από αυτούς που τριγυρνούν στα μπαρ για κανένα κέρασμα ή καμιά ευκαιριακή δουλειά, είχε καλές συστάσεις όμως από τα προηγούμενα αφεντικά του και πώς να μην είχε, όλες  βαριεστημένες κυρίες της επαρχίας που θελαν να σκοτώσουν την βαρετή  τους μέρα.

Από την αρχή κατάλαβε ότι η γυναίκα αυτή ήταν εύκολος στόχος, τη θάμπωσε με τα ξανθά του μαλλιά και τα γαλανά του μάτια και την αχνή βασκική προφορά του.

 Ήταν ξετρελλαμένη γι αυτόν, θα΄κανε τα πάντα,  του είπε ότι θα εγκαταλείψει τον Στεφαν για να ζήσουν μαζί μα δεν ήθελε για να μη την ξεβολέψει όπως έλεγε,  τι καλός που ήταν μαζί της, πόση διαφορά από τον άξεστο άντρα της?

Στην αρχή της ζητούσε μικροποσά  για τις αδελφές του όπως της έλεγε, όταν όμως τα στοιχήματα που έπαιζε ήταν πιο μεγάλα τότε έπρεπε να του δίνει πολλά και μαζεμένα.

Στην αρχή ο Στεφαν δεν έφερνε αντίρρηση. Γυναίκα είναι σκεπτόταν θέλει τα λούσα της και πόσο τρυφερή γινόταν μαζί του τότε, όταν όμως τα ποσά άρχισαν να μεγαλώνουν ανησύχησε, το μυαλό του δεν πήγε στο κακό, φοβήθηκε μόνο για τη γυναίκα του μήπως της συμβαίνει κάτι σοβαρό και δεν του το λέει.

Το ίδιο βράδυ της ζήτησε εξηγήσεις.

Στην αρχή του μιλούσε μπερδεμένα, μετά του είπε ότι έχει ένα πρόβλημα υγείας , και ότι χρειάζεται φάρμακα, δεν του τόπε για να μη τον στενοχωρήσει, ο Στεφαν έπεσε στα ποδια της κλαίγοντας και φωνάζοντας γιατί δεν του είπε τίποτα τόσο καιρό.  Θα την πήγαινε στο εξωτερικό στους καλύτερους.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκαν αγκαλιά μετά από πολύ καιρό, προφασιζόταν ότι ήταν κουρασμένη και αυτός δεν την πίεσε ποτέ.
Πήγαν μαζί στην τράπεζα και της έδωσε την επιταγή στο όνομα της, θα πήγαινε στο γιατρό μόνη της αυτή τη φορά, αλλά μετά του υποσχέθηκε να του τα πει όλα.
…έτρεξε όλο χαρά και προσμονή να τον βρει στο μικρό παραλιακό ξενοδοχείο που φιλοξενούσε τον ερώτά τους, χτύπησε δεν της άνοιξε κανείς, έβγαλε το αντικλείδι της και άνοιξε, τους είδε τότε αγκαλιά με την κοπέλα που δούλευε το βράδυ στο μπαρ.
Έφυγε τρέχοντας όλο θυμό
Την άλλη μέρα σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ήρθε για το καθιερωμένο μάθημα τους. Όταν απομακρύνθηκαν… της είπε να του δώσει τα λεφτά γιατί είχε τα γράμματά της και ο Στεφαν δε θα χαιρόταν ιδιαίτερα.  Σήκωσε τα χέρια της να τον χτυπήσει.
Την έσπρωξε με δύναμη και την έριξε κάτω.  Ακαριαίος θάνατος διέγνωσε ο ιατροδικαστής.
…η Νεφέλη γύρισε σπίτι μόνη της εκείνο το απόγευμα, ο Στεφαν άκουσε το χλιμίντρισμά της και τινάχτηκε επάνω,  έτρεξε μαζί της και τη βρήκε πρώτος μέσα στις παπαρούνες του λιβαδιού, από πάνω της ο νεαρός εκπαιδευτής έψαχνε τα πράγματα της. Το μυαλό του θόλωσε, τον χτύπησε άγρια, τότε αυτός έβγαλε σουγιά και του όρμησε. θα τον είχε πετύχει στην κοιλιά αν η Νεφέλη δεν πεταγόταν μπροστά και δεν τον χτυπούσε με δύναμη, το μαχαίρι τον χτύπησε στα πλευρά και έπεσε δίπλα της.
…. Ένα μήνα κράτησαν οι ανακρίσεις. Δε βρέθηκαν στοιχεία εναντίον του Στεφαν και τον άφησαν να γυρίσει στο κτήμα του που είχε  ερημώσει πια.
Άλλος άνθρωπος τώρα, σκληρός, ανελέητος,  μόνο με τη λευκή του φοράδα έδειχνε ανθρώπινος, δεν πήγαινε στο σπίτι πια, κοιμόταν στην καλύβα του στο λιβάδι, ήθελε δουλειά να ξανακάνει το κτήμα του από την αρχή μα θα΄βγαζε όλο το θυμό του εκεί  ηζωή του δεν είχε χώρο για αγάπη.
….η Νεφέλη καταλάβαινε το πόνο του και τα υπέροχα μάτια της δάκρυζαν.
Η αγνή της καρδιά πονούσε πολύ για τον υπέροχο αυτόν άντρα, τα ήξερε όλα για το πόσο άπιστη ήταν και ντρεπόταν και αυτήν που ήταν μάρτυρας όλων αυτών των ερωτικών συναντήσεων.
…τώρα όμως ήταν οι δυο τους, ένιωθε το βαρύ του χέρι στην πλάτη της κάθε βράδυ και ριγούσε από χαρά, τίποτα δε θα μπορούσε να τους χωρίσει.
Ο Στεφαν καμάρωνε την λευκή του φοράδα, τόση δύναμη, τόση ομορφιά και τόσο πιστή  την κοίταζε να τινάζει τη λευκή της χαίτη και γελούσε πικρά θα ήθελε κ αυτός να τον αγαπούν τόσο μα δεν ήταν τυχερό του.
...σεμια άλλη ζωή σκεπτόταν θα ξεκινούσα από την αρχή και θα τα΄κανα όλα διαφορετικά, τώρα περιμένω το θάνατο μόνο.
Η Νεφέλη τον κοίταζε ώρες πολλές όταν σκεπτόταν το βράδυ έφευγε και πήγαινε να μιλήσει με το φεγγάρι.
   Τα γαλάζια της μάτια έλαμπαν καιη καρδιά της χτυπούσε δυνατά από μια υπόσχεση.
 θα γίνει, αρκεί να το θέλεις.
 Θα γίνει, αρκεί να το αντέξεις.
 Θα γίνει, αρκεί να μη φοβηθείς

 RED

ΔΕΚΑ ΠΑΡ-ΑΛΟΓΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

2.   -  ΑΡΗΣ –
             
              Στεκόταν στον κήπο, όταν ένιωσε μια γλυκιά παρουσία να πλησιάζει… ...θλίψη και  φόβος γέμισαν τον αέρα γύρω του… γύρισε σιγά και την είδε… Mια κοπέλα με λευκά χέρια…. σαν άγγελος..
Η καρδιά του σκίρτησε από αγάπη.. έσκυψε το κεφάλι και την άφησε να χαϊδέψει τη χαίτη του.. της παραδόθηκε τότε… και όταν την ένιωσε πάνω του προσπάθησε να τιθασεύσει τη δύναμή του… να μη την τρομάξει…
 Ξεκίνησε αργά, ένιωθε τη χαρά της, και χαιρόταν κι αυτός, η ανάσα του έβγαινε ζεστή, τρυφερή…
  Άκουσε να φωνάζει το όνομά του… ήταν δική του τώρα… θα την προστάτευε ακόμα και με τη ζωή του….
                Σ΄ ένα λεπτό, σκοτείνιασαν όλα… άκουσε το φόβο της και σταμάτησε… μα ήταν αργά…
Ο άγγελός του ήταν πεσμένος στο χώμα, με δυο κόκκινα φτερά…. Δεν έβλεπε μπροστά του…. άκουγε τις φωνές, τον κόσμο… μα δεν μπορούσε να κουνηθεί… έμεινε εκεί μέχρι που νύχτωσε και οι αιμάτινες φτερούγες δεν ξεχώριζαν πια…
                Ήρθαν και τον πήραν αργά το βράδυ… τους ακολούθησε υπάκουα… από τότε κάθε βράδυ, την περίμενε να΄ ρθεί… δεν κατάλαβε τι έγινε… δεν ήθελε να καταλάβει…
Μέχρι που ένα βράδυ, άκουσε τη φωνή της… τίναξε τη χαίτη του και χλιμίντρησε δυνατά… πόνος πολύς, αβάσταχτος… χωρίς κόπο έριξε το ξύλινο διάζωμα και κάλπασε προς το λιβάδι… έψαχνε να τη βρει… άκουγε την αγωνία της, τη ζωή της να φεύγει….
                Για πρώτη φορά ένιωσε το θυμό να διαπερνά τη ράχη του… οι μυώνες του σφίχτηκαν και έσκαβε με τις οπλές του το χώμα…. κόμποι ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπό του …η ανάσα του φωτιά… ο άγγελός του πέθαινε… το ένιωθε….
Άρχισε τότε ένα τρελό καλπασμό, χωρίς ελπίδα…. Ο θάνατος θα τους έπαιρνε και τους δυο….
                Άσπρη αχλή τον τύλιξε… η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά…. όλα χάθηκαν από μπροστά του….
                Το φεγγάρι έβγαινε ασημένιο…. Ο Άρης άνοιξε τα μάτια του…. σηκώθηκε αργά, αβέβαια…. στα σκοτεινά νερά του ποταμού.. είδε έναν άντρα με μαύρα μακριά μαλλιά και βλέμμα πιο τρομερό και από άφεγγη νύχτα…. Έκλεισε τα μάτια, και άκουσε την καρδιά της…. ζούσε ακόμα..
                Έτρεξε γρήγορα, όσο δεν είχε τρέξει ποτέ… τη βρήκε ξαπλωμένη σε λευκά νεκρικά σεντόνια……..
  Ήταν δική του όμως…. κανείς δε θα τολμούσε να την πάρει…. ούτε καν ο θάνατος….την αγκάλιασε και την φίλησε τρυφερά… ένιωσε την αγάπη της και του έφτανε…
                 Την περίμενε να γυρίσει δουλεύοντας στο κτήμα του πατέρα της….τον λέγανε μοναχικό, γιατί δεν έκανε παρέα με κανένα… μόνο το βράδυ έτρεχε με το Λύκο του στο λιβάδι….
Τη μέρα που θα΄ρχόταν, το΄νιωσε πριν του το πουν….ο αέρας είχε γεμίσει από άρωμα πασχαλιάς…. Ο χειμώνας εγκατέλειπε ηττημένος, μπροστά στην πανέμορφη άνοιξη…
Στάθηκε στην άκρη και περίμενε να τη δει να΄ρχεται…. Επιτέλους… θα ξανάβλεπε τον άγγελό του….
Κατέβηκε από το αυτοκίνητό στο μπράτσο του πατέρα της….
Μια όμορφη κοπέλα, με σκληρό, υπεροπτικό ύφος…. μπόρεσε και νίκησε το πεπρωμένο της, και τώρα περπατούσε με σιγουριά και δύναμη…. μα…εκείνος την είχε εγκαταλείψει…της είπε ότι θα΄ναι δίπλα της…. Μα δεν ήρθε ποτέ….
Ο πατέρας της έκανε πως δεν καταλάβαινε την αλλαγή της… έλπιζε πως εδώ, στην πατρίδα , στο σπίτι τους, θα ξανάβρισκε την αγαπημένη του κόρη… απόψε θα γινόταν μια μεγάλη γιορτή γι΄αυτήν….τα πρώτα της γενέθλια, μετά από χρόνια, που θα χόρευαν πάλι μαζί….
Η Ελίζα τον κοίταξε και χαμογέλασε…. Για τον πατέρα της και μόνο…έπρεπε να δείχνει χαρούμενη….
Όλο το σπίτι ήταν στολισμένο με πασχαλιές…. Και μόνο ένα μπουκέτο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα στόλιζε το τραπέζι…. Κανείς δεν ήξερε ποιος τά΄στειλε…
Το βράδυ, φίλοι και γνωστοί κατέκλυσαν το εξοχικό για να ξαναδούν την Ελίζα…
Κατέβηκε από τη σκάλα , πανέμορφη στο λευκό της φόρεμα…και όμως τόσο μα τόσο θλιμμένη…
Όλοι θέλανε να χορέψουν μαζί της, μα αυτή κράτησε τον πρώτο χορό για τον πιο αγαπημένο άντρα της ζωής της..που έκλαιγε από χαρά…. Ο γλυκός της πατέρας….δυό χρόνια στην κλινική, ζούσε για μια της κουβέντα….
                Μα ήταν ασυνήθιστη σε τόσο κόσμο…. Δεν ήθελε ν΄ακούει ανούσιες κουβέντες…βγήκε στον κήπο της….να ησυχάσει, να σκεφτεί… και τότε…. τον είδε… στις σκιές…έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα, όπως αυτόν στα όνειρά της…. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε, δεν μπορεί……..
                Τον ακούμπησε στον ώμο…. Ένιωσε τη δύναμή του, και κύματα αγάπης την τύλιξαν…. Ο Άρης γύρισε σιγά, με τ΄ όμορφο κεφάλι του χαμηλωμένο…να μη την τρομάξει….
Την αγκάλιασε, και την κοίταξε τρυφερά…. Δεν μπόρεσε ν΄ αντέξει τη συγκίνηση…έχασε την ισορροπία της….
                Την κράτησε σφιχτά πάνω του…. Τα δυνατά του πόδια, στήριξαν το κορμί της….κρατήθηκε από τους ώμους του….και ενώθηκαν σ΄ένα γλυκό, ατέλειωτο φιλί….
Άγγελέ μου, της ψιθύρισε……
Ήταν δική του…..
 Πέρα και πάνω από το θάνατο……

RED

10. ΠΑΡ-ΑΛΟΓΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ….

1.   ΕΛΙΖΑ
  Η Ελίζα κοίταξε από το ανοιχτό παράθυρο τον Άρη τον καινούριο της φίλο…
Όμορφος και δυνατός, όπως της είχε υποσχεθεί ο πατέρας της… και συντροφιά της για τα καλοκαιρινά της απογεύματα στην εξοχή… καθισμένη στην πολυθρόνα της τους έστειλε δυο φιλιά, και άρχισε να χτενίζει τα σγουρά της μαλλιά… σε λίγο θα ερχόταν ο Νικολάι, και θα την κορόιδευε πάλι ότι μοιάζει μ΄ένα μικρό αχτένιστο προβατάκι…

 Η πόρτα χτύπησε και ο Τσέχος μπήκε φουριόζος όπως πάντα… τι όμορφος που ήταν με τα μακριά του ξανθά μαλλιά… ναι αλλά όχι γι αυτήν… κανείς δεν ήταν γι αυτήν…
Καλημέρα πριγκηπέσα μου !!! είσαι έτοιμη για σήμερα;
Καλημέρα Νικολάι… έλα να μου δώσεις ένα φιλί…
Την φίλησε στα μαλλιά όπως πάντα, τη βοήθησε να φορέσει τους νάρθηκες στα πόδια και άλλαξε τους επιδέσμους της… την πήρε στην αγκαλιά του τρυφερά σαν μωρό και την κατέβασε στην αυλή… ο πατέρας της έτρεξε κοντά της…
 Χρόνια πολλά Ελίζα μου… του χρόνου θα αγοράσουμε τις πιο ακριβές πουέντ..
Η Ελίζα γύρισε το κεφάλι για να μη δουν τα δάκρυά της… εδώ και τρία χρόνια στα γενέθλιά της η ίδια ευχή..μα δεν μπορούσε να στεναχωρεί τον πατέρα της..όχι αυτόν…ήταν οι δυο τους πια… ζούσαν ο ένας για τον άλλον..
 Ο Άρης κατάλαβε  το φόβο της, την αδυναμία της …και γύρισε προς το μέρος της…τι ζεστο χνώτο που είχε… και τι όμορφη μαύρη χαίτη…
Ο Νικολάι ανέβηκε μαζί της και την σταθεροποίησε με τους ειδικούς ιμάντες
 Ο Άρης κατέβασε το όμορφο κεφάλι του και άρχισε σιγανό βηματισμό..ένιωθε τη δύναμη από τους μυώνες του να μπαίνει μέσα στα νεκρά της πόδια..το αίμα της να κυκλοφορεί…
Ο Νικολάι την κρατούσε πάνω του τόσο τρυφερά… τόση χαρά, τόση απέραντη χαρά…δεν το περίμενε… ζαλίστηκε …έχασε την ισορροπία της… οι ιμάντες δεν ήταν καλά στερεωμένοι..και έπεσε στο χώμα..
 Ο πόνος ερχότανε με κύματα, ανελέητος χτυπούσε την σπονδυλική της στήλη...άκουγε το όνομά της αλλά δεν μπορούσε ν ΄απαντήσει..
Άκουγε συνέχεια ένα κλάμα απελπισμένο….αχ πατέρα μου..και μετά το κενό…ζούσε μα δε το ήθελε..οχι πια…πόσες μέρες ..πόσες νύχτες…ο θάνατος ήταν λύτρωση, μα δεν ερχόταν…
Ο πατέρας της υπέγραψε να την βγάλουν από την καταστολή…για ν αντέξει…να προσπαθήσει…
 Ο πόνος αυτή τη φορά ήταν πιο άγριος από ποτέ…η φωνή της έβγαινε με τρομαχτικους ήχους…ο πατέρας της έκλαιγε με λυγμούς…δεν άντεχε…το φως λιγόστευε…έφευγε…
….Ένα δυνατό χέρι την αγκάλιασε…φώναξε τ΄όνομά της…άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε…
…..παράξενος μελαγχροινός άντρας, με σκούρα μάτια…
….είμαι δίπλα σου, της είπε, μη φοβάσαι…
Τη φίλησε στο μάγουλο και τα μακριά του μαύρα μαλλιά χάιδεψαν το λαιμό της..τι αγάπη, τι δύναμη….δεν ήθελε να πεθάνει πια..
Ήθελε να μπορεί να αγκαλιάζει αυτόν τον άντρα…
 Οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι από την ανάρρωση της…τις επόμενες μέρες, μπορούσε πια να μιλήσει …ο Νικολάι δεν ήρθε ποτέ να τη δει…
Σε λίγες μέρες θα φεύγανε για την Αγγλία για το εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης..θα μπορούσε να περπατήσει, της είπαν… ίσως και να χορέψει ξανά…. Τη μέρα που φύγανε…ήταν γιορτή..ο πατέρας της γέμισε το θάλαμο με λουλούδια…ο γλυκός της ..πόσο χαιρόταν…και πόσο ντρεπόταν η ίδια που ήθελε να πεθάνει πριν λίγο καιρό…
Ελίζα μου, ξέχασα να σου πω, το βράδυ που σε βγάλαν από την καταστολή, έγινε κάτι πολύ παράξενο…ο Άρης εξαφανίστηκε…ψάξαμε παντού..άδικα όμως…κανείς δεν ήξερε τίποτα…κρίμα ….τέτοιο όμορφο άλογο…

…Εκείνη όμως..ήξερε…


 Red